कांटो को चुबाना सिखाया नहि जाता,

खरी जर होती प्रित तुझी... का केली नाही तु व्यक्त... सदा वाट बघण्यात तुझी... आटले माझ्या देहाचे रक्त कधी कधी जीवनात इतक बेधुंद व्हाव लागत, दु:खाचे काटे टोचतानाही खळ खळुन हसाव लागत, जीवन यालाच म्हणायच असत, दु:ख असुनही दाखवायच नसत... कांटो को चुबाना सिखाया नहि जाता, फुलों को खिलना सिखाया नही जाता, कोई बन जाता हैं खुद हि अपना, किसीको कहेकर अपना बनाया नही जाता..... दु:खा सोबत एवढी आता सवय झाली जगायची दैवालाही झाली सवय जणू दुखः मागायची